Enkele weken geleden ontmoette ik een vriendin voor de lunch op het terras van een poepsjiek landgoed. Het werd een middag met ‘verrassingen’.
Het was zo’n warme zomerdag, waar we er veel van hadden afgelopen maanden. Ik was lekker op mijn fiets gekomen (toch zo’n 30 km, maar hé, ik heb een e-bike, dus dat kan).
Ik was een beetje vroeg, want ik had ruim de tijd genomen voor de overtocht van het kanaal met de pont, die uiteindelijk heel weinig tijd kostte.
Voordat mijn vriendin er was liep ik dus wat rond en daar was de eerste verrassing: een bordje waarop stond dat het terras/de tuin alleen geopend was voor hotelgasten en gereserveerde maaltijden. Vanwege personeelsgebrek, stond erbij.
Oké, tijd voor actie. Ik belde vanuit het park en reserveerde een tafel. Dat lukte. Probleem opgelost.
Na een lekkere wandeling gingen we zitten, het was er heerlijk.
Met de bediening liep het allemaal wat minder. Je moest voor alles zelf in actie komen (behalve voor het uitserveren, dat lukte).
Iets bestellen, vragen om de kaart, nog een extra koffie, voor alles moesten we actief naar de bediening toe.
Was het personeelsgebrek? Daar leek het op zich niet op. Het grootste deel van de tijd stonden de drie medewerkers gezellig met elkaar te keuvelen in de buurt van de bar. Lekker gezellig, collega’s onder elkaar.
Ach, het maakte ons niet veel uit. We zaten heerlijk en de salade en het brood waren uitstekend. Op deze manier konden we uren bijkletsen en de rekening bleef binnen de perken.
Wat ik me wel afvroeg: wat vinden deze medewerkers zelf nou van hun werk. Hoe voelen ze zich na een dag werken. Geeft het werk op deze manier voldoening?
Het deed me terugdenken aan jaren terug, toen ik baantjes had om wat bij te verdienen. Achter de kassa bijvoorbeeld. Mooi inzicht: de drukke dagen voelden zoveel beter dan de rustige. Lekker bezig zijn, korte kletspraatjes en weer door. Daar hou ik van.
Op het terras leken de medewerkers het contact met de klanten juist uit de weg te gaan. Ik snap dat wel. Het is toch spannend en een beetje aanrommelen met jou bekende en leuke collega’s is veilig en makkelijk, in tegenstelling tot het aanspreken van onbekende gasten.
Wat maakt jouw werk de moeite waard?
Gewetensvraag: zijn er dingen die je uit de weg gaat, omdat ze ongemakkelijk zijn, of je weet niet precies hoe het moet?
Jij weet dit zelf het beste.
Mijn ervaring is dat actief bezig zijn en steeds weer iets beter worden in wat je doet de meeste voldoening geeft. Het lijkt misschien vermoeiend, waarom altijd maar groeien? Tja. Je kunt je natuurlijk ook afvragen waarom je dat niet zou willen. De veilige, bekende weg geeft niet de meeste voldoening. Iets voor elkaar krijgen dat eerst lastig ging juist wel.
Als jij je verbonden voelt met je werk en je hebt iedere dag weer de ambitie om er wat moois van te maken, dan voelen anderen dat ook. Anderen willen dan graag met je samenwerken en misschien, heel misschien jouw voorbeeld ook volgen. De meeste invloed heb je op anderen door wat je doet. Je collega’s doen wat jij doet, niet wat je zegt.
Ik wens je een hele fijne week!
Op een stralende overheid,
Ester
