Samen met mijn man zit ik in de aula van de school van mijn zoon. De zaal zit helemaal vol, tot aan de tafels achterin. Wij zitten redelijk voorin met een kartonnen bekertje met thee in de hand (waar moet je zo’n ding toch neerzetten als je thee op is?).
We zijn hier voor informatie over het eindexamenjaar & over de Romereis. Volgende week vertrekken de leerlingen en docenten, ze reizen met de trein.
Op een gegeven moment staat één van de moeders op en ze steekt van wal: die ochtend las ze iets interessants op een vergelijkingssite voor hotels over het hotel waar de leerlingen straks slapen. Er zijn bedwantsen in het hotel.
Bedwantsen? Wat zijn dat precies? De website van het RIVM zegt er het volgende over:
Bedwantsen zijn insecten met 6 pootjes en een plat ovaal lijf. Ze kunnen verschillende kleuren hebben, van wit tot roodbruin. Een bedwants is ongeveer 6 mm (4,5-9 mm) groot.
Bedwantsen leven in en rond het bed. Ze houden niet van licht, wel van warmte en uitgeademde lucht. Ze zijn vooral ’s avonds en ’s nachts actief.
Bedwantsen leven van het bloed van mensen en huisdieren.
(check het maar en bekijk vooral ook even de foto)
Hilariteit en onrust alom in de zaal na deze opmerking. De docent reageert goed op de opmerking. Doet ze knap. Zo kunnen we door naar het volgende onderwerp.
Maar dit is niet het enige wat ik deze avond even moet verwerken. Heel confronterend is voor mij het moment dat ik de vrouw herken die schuin voor mij zit.
Wij hebben samen zwangerschapsgym gedaan. Je weet wel, de pufclub. Bijna 18 jaar geleden. Ze heeft mooie grijze haren gekregen (die van mij zijn ook lekker onderweg), maar ik herken haar meteen.
Dit zijn de momenten dat je weer beseft dat alle clichés waar zijn.
Het lijkt bij wijze van spreken een week geleden dat mijn man en ik hier zaten voor de informatie-avond voor brugpiepers.
En het lijkt een paar jaar terug dat ik mijn zoon als net geboren baby in mijn armen had en ik in euforische stemming mijn ouders en vrienden belde vanuit het ziekenhuis, een paar weken nadat we klaar waren met de pufclub.
Maar het is niet wat het lijkt: het is al 5 en bijna 18 jáár geleden.
Au..
Vaak heb ik gezegd bij een mijlpaal (30 jaar, 40 jaar, 45 jaar, etc.): “het is prima, ik lig lekker op schema.”
Hoe dat ‘schema’ er voor mij uitziet?
Als het gaat over werk bijvoorbeeld, dan vind ik het belangrijk dat het zinvol is wat ik doe. Dat de mensen met wie ik werk (ambtelijke professionals) er wat aan hebben. Dat ze er verder mee komen.
Vind jij dat ook belangrijk voor jouw werk? Dat het zinvol is. Dat je steeds een beetje verder komt?
Maar merk je tegelijkertijd dat de realiteit vaak anders is. Dat je je niet voldaan voelt na een dag werken (wat heb ik vandaag nou helemaal gedáán?). Ken je het sleuren aan (half-)dode paarden van dichtbij? Apen die je nooit meer van je schouders krijgt. Het gevoel dat je stilstaat?
Dat is niet nodig, echt niet. De afgelopen 20 jaar heb ik me hierin verdiept en mijn aanpak steeds verbeterd. Vele, vele ambtelijke professionals heb ik enorm zien opknappen door mijn methode. Ze halen weer mooie resultaten, met gemak en plezier. Precies wat ze voor ogen hadden toen ze ooit begonnen met hun werk.
Wil je weten wat er precies nodig is?
Ik deel heel graag al mijn kennis en ervaring met je, zodat je weer kunt groeien ín je werk. Dit doe ik tijdens mijn gloednieuwe gratis online masterclass “Van sleuren en werkdruk naar zinvol werk bij de overheid, zonder van baan te wisselen”.
Je leert om te groeien binnen jouw baan, zonder solliciteren, zonder verkassen. Zo blijf je lekker op schema, terwijl de tijd doorvliegt.
Je bent van harte welkom je in te schrijven via deze link https://caseon.webinargeek.com/van-sleuren-en-werkdruk-naar-zinvol-werk-met-plezier-en-gemak-zonder-van-baan-te-wisselen-10-onmisbare-vaardigheden-van-succesvolle-ambtenaren
PS: voor mijn zoon heb ik een insectenwerend travelsheet gekocht. Kan hij toch nog een beetje slapen die paar uurtjes die hij in bed ligt.
Op een stralende overheid,
Ester
