Als ik mijn zoon van de BSO haal hoor ik een hartverscheurend gehuil. Een meisje, niet ouder dan een jaar of 5, staat bij haar moeder en ze is ontroostbaar. “Boehoehoehoe.” De moeder vraagt: “Vonden de kinderen jouw nieuwe schoenen niet mooi?” “Neeheeheehee, ze zeiden dat het jongensschoenen zijn.”
Ik zie het hele verhaal in 1 keer voor me. Meisje koopt zaterdag nieuwe schoenen met moeder. Meisje loopt vol trots de klas in op maandagochtend. En dan, die rotkinderen…
Je kunt je de reactie van de moeder ook wel voorstellen natuurlijk: “Ach joh, zo erg is het toch niet. Het zijn toch mooie schoenen.” Etc etc. En de moeder heeft gelijk. Wat maakt het uit wat anderen van jouw schoenen vinden?
Dit is inmiddels bijna 10 jaar geleden.
En, gelukkig, ik weet dat dit gewoon een incident was. Dit is niet een pestverhaal (wat helaas ook, en veel te vaak, voorkomt).
Waarom staat dit verhaal dan nog zo helder op mijn netvlies? Door de grote emotie bij het meisje, ik voelde enorm met haar mee.
Emotie zorgt ervoor dat ons brein helemaal open gaat. Alle hens aan dek.
Vooral negatieve emoties trouwens. Die komen het hardst aan. En die willen we helemaal niet voelen. Weg ermee. De volgende keer koop je liever dezelfde schoenen als alle anderen. Ook als ze niet lekker zitten. Als we maar niet die vreselijke afwijzing hoeven te voelen.
Dat is logisch. Maar ook enorm onhandig.
Want, om te voorkomen dat we negatieve emoties gaan voelen, doen we spannende dingen maar niet.
- Je stuurt een mail i.p.v. dat je belt, want misschien stoor je de ander wel.
- Je laat een moeilijk project aan je voorbij gaan, straks doe je het verkeerd!
- Je vraagt je baas niet of hij in je wil investeren, want wat moet hij wel niet denken.
- Je laat je projecten veel te weinig zien.
- Je vraagt veel te weinig hulp aan anderen
Jammer hè.
We maken ons dossier (en onszelf) klein, om mogelijke pijn in de toekomst te voorkomen.
De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest? Nee, dat is het niet. De nee’s en reacties van anderen die je krijgt als je je kop boven het maaiveld uitsteekt zijn heel reëel. En die doen soms zeer.
Ik weet daar alles van.
Maar ik wil toch groeien, verder komen met mijn bedrijf.
Daarom heb ik altijd een coach. Iemand die met me meedenkt. Die me tips en trucs geeft hoe het ook kan. Bij wie ik mijn hart kan luchten en met wie ik dan weer enorm kan lachen om mezelf. (Wat poeh poeh, iemand zegt nee tegen mij. Boeiuh!)
Weet jij dat ik ook een 1-op-1 coachingsprogramma aanbied (klik hier)? Speciaal voor professionals bij de overheid. Professionals die verder willen komen. Die weten dat er meer in zit en het fijn vinden als iemand ze helpt om stappen in de goede richting te zetten. Wat ook zo prettig is: tegen mij kunnen ze alles zeggen. Het hele, eerlijke verhaal vertellen. Dat is zoveel waard!
Misschien ben jij wel zo iemand?
Zullen we dat eens aftasten?
Je kunt een vrijblijvend gesprek met me aanvragen. Dat gesprek is telefonisch.
Doe het gewoon. Het kost je niks en het levert je veel op.
Je kunt je gesprek hier aanvragen.
Op een stralende overheid!
PS: Klik hier voor meer informatie over de Ambtenaren Groeidag 2019.
