Net als de helft van alle Nederlanders had ik het in december behoorlijk te pakken. Koorts, keelpijn, oorpijn, hoesten, snuiten, ijlende koortsdromen, het was steeds weer wat anders en het duurde erg lang. Het was een duidelijk boodschap: “doe het maar even rustig aan jij.” Dus dat heb ik toen maar gedaan.
Zo kwam het dat ik Emily in Paris ging kijken op Netflix. Een mierzoete, romantische, soap-achtige serie, met mooie beelden van Parijs en een niet al te ingewikkeld verhaal. Ik kan daar wel van genieten. (Mijn man zegt: soaps kunnen eindeloos lang duren, omdat de karakters consequent verkeerde beslissingen nemen. Dat is wel een mooie samenvatting van dit verhaal. We kijken dit dus niet samen.)
Emily komt uit Chicago en werkt een jaar voor een reclamebureau in Parijs. Af en toe wordt het pijnlijk duidelijk dat de Amerikaanse en de Franse cultuur verschillen.
Zo heeft Emily de neiging om altijd met werk bezig te zijn. Ook op feestjes, of in het weekend. In één aflevering krijgt ze meerdere keren te horen: “het is verboden in Frankrijk om je collega’s in het weekend te mailen.”
Ik heb het even gegoogeld en dat klopt ongeveer wel. Sinds januari 2017 hebben Franse werknemers het recht om offline te zijn in hun vrije tijd.
Op zich prima denk ik. Alles in balans en er is meer in het leven dan werk.
Dan komt ook nog even het cliché om de hoek: “wij werken om te leven, terwijl jullie Amerikanen leven om te werken”.
Mag ik even een teiltje?
Als ik ergens allergisch voor ben dan is het wel voor dit soort valse tegenstellingen. Wat mij betreft is zinvol werk dat bij je past een wezenlijk onderdeel van het leven.
Sommige mensen kunnen dit heel mooi uitleggen en visueel maken. Zoals Stephen Covey, dé persoonlijk leiderschapsgoeroe van de tweede helft van de vorige eeuw (een Amerikaan, dat dan weer wel).
Ik las zijn boek Prioriteiten ter voorbereiding op de eerste les voor het Ambtenaren Groeiprogramma (we zijn afgelopen 9 januari officieel gestart).
Covey benoemt 4 grote menselijke basisbehoeften, die het leven de moeite waard maken:
– Fysiek (gezondheid, veiligheid, geld, …)
– Sociaal (erbij horen, samenwerken, iets betekenen voor een ander)
– Mentaal (je ontwikkelen, bijleren, inzichten, kennis, vaardigheden toevoegen)
– Bijdragen aan iets groters dan jezelf, iets blijvends nalaten (Covey noemt dit spiritueel)
Het is belangrijk dat dit allemaal in je leven terugkomt. Het mooie is dat de behoeften elkaar kunnen overlappen. Dat heeft Covey mooi weergegeven in de tekening, kijk maar:
Bron: Stephen Covey, Prioriteiten (1994)
In het midden komen alle cirkels bij elkaar. Daar vind je: het vuur van binnenuit.
Het mooie is dat het juiste werk in alle vier de behoeften kan voorzien. Het zorgt dat je lekker kunt leven, met anderen, je leert ervan en je laat iets blijvends na. Dat geeft voldoening.
Werken voor de overheid heeft de potentie om dit allemaal op te leveren. Het lijkt mij zeer de moeite waard ernaar te streven. Loopt jouw werk stroef op 1 of meer van deze onderdelen? Dan is er werk aan de winkel.
PS: heeft jouw team of een groep collega’s te maken met hoge werkdruk, steeds wisselende prioriteiten en/of rommelige werkdagen? We vertellen je graag over ons in-company trainingsprogramma Focus met Voldoening, waar we al vele overheidsteams mee hebben geholpen. Een geheel vrijblijvend gesprek kun je aanvragen via team@caseon.nl.
Op een stralende overheid,
Ester Oude Nijhuis
